Η βλακεία είναι κολλητική, γι' αυτό από απόσταση

 Ως άνθρωπος, ως ψυχισμός, ως διάθεση και ως υπόσταση, διέπομαι από μία απύθμενη ανεκτικότητα στη διαφορετικότητα και την μοναδικότητα του ατόμου. Ο κανόνας είναι λειτουργικός και ωφέλιμος για την ομαλή ροή της ζωής μου. Σε καμία περίπτωση δε συμβαίνει για λόγους μεγαλοψυχίας ή αλτροισμού. Είναι η άμυνα του νου, να αποδέχεται για να μην αναγκάζεται να ανέχεται. Εμπειρικά απεδείχθει στον εαυτό μου, πως όταν από άποψη  αδιαφορείς για την ιδιαιτερότητα του άλλου, ακόμα και αν δεν την κατανοείς, ουσιαστικά προφυλάσεις την ψυχική σου ισορροπία.  

                Όπως σε κάθε κανόνα όμως, έτσι και σε αυτό το νοοτροπικό κανόνα , υπάρχουν εξαιρέσεις. Στρατηλάτης στην εκστρατεία των εξαιρέσεων, φλαμποροκράτων και τυμπανοκρούστης, η βλακεία.  Η βλακεία, κατάρα ευτυχίας για τον παθών και δυστυχίας για τους υπόλοιπους. Είναι άραγε ρατσιστικό να δηλώνεις «Δεν αντέχω τους βλάκες… » ; Δε γαμιέται, ε ναι λοιπόν είμαι ρατσιστής!  Εξάλλου ρατσισμός είναι το μέγιστο μίσος για τον ελάχιστο λόγο και η βλακεία είναι ουσιαστικός  λόγος για να προκαλεί αποστροφή. Το δηλώνω λοιπόν περίτρανα και πανηγυρικά «Δεν αντέχω τους βλάκες, αν εγκληματώ Σταυρώστε με!»

                Αν με δέος σκύβω το κεφάλι και υποκλίνομαι σε ένα ιδιοφυές μυαλό, αμόλυντο από σοβαροφάνεια, πληκτική κουλτουροπάθεια και δήθεν αλαζονεία (κλινικά συμπτώματα της βλακείας) …. Τότε τρομάζω και το βάζω στα πόδια μπροστά σε ένα βλάκα. Υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην ιδιοφυία και τη βλακεία όπως πολύ εύστοχα συμπέρανε «κάποιος», η βλακεία δεν έχει όρια…. Διότι δύο πράγματα είναι απέραντα, το ένα είναι το σύμπαν… Για να βάζουμε όμως τα πράγματα στη σωστή τους θέση, όταν αναφέρομαι στη βλακεία, δεν εννοώ τη χαζομάρα, την τρέλα, τη σχιζοφρένεια… Αυτούς τους πάω, τους γουστάρω και τους δίνω το άλλοθι της υπόστασης. Η βλακεία όμως είναι επιλογή, είναι στάση ζωής και νοοτροπία.

                Το να είναι κανείς βλάκας είναι αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα του… το να επιβάλει την παρουσία του, όταν αυτή δεν μπορεί να γίνει ανεκτή είναι τραγικό. Η μεγαλύτερη παγίδα που υπάρχει στη συναναστροφή με τον βλάκα, είναι να προσαρμοστείς στα δεδομένα του για να επικοινωνήσεις. Εκείνος είναι πανθομολογούμενα σοβινιστής, διέπεται από μία έκδηλη άρνηση να μιλήσει στη δικιά σου γλώσσα ακόμα κι αν τη χειρίζεται άψογα. Με χουντικό τρόπο σε πείθει πως ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσεις μαζί του, είναι να αρχίσεις να απενεργοποιείς με βάναυσο τρόπο τις νοητικές σου λειτουργίες.…. Κι όταν έχεις φτάσει στην εκπληκτική φάση όπου το εγκεφαλικό κύτταρο που σου έχει απομείνει, αισθάνεται απίστευτη μοναξιά, είσαι έτοιμος να κατανοήσεις την αισθητική της βλακείας.

                Αποφθεγματικά ένα μόνο θέλω να τονίσω και το θεωρώ μείζονος σημασίας….

                        «Η βλακεία είναι κολλητική,  για αυτό από απόσταση!!»